Το πρωί εκείνης της Τετάρτης, 11 Σεπτεμβρίου, ο αγιασμός στα σχολεία της πρωτεύουσας ήταν το σημαντικότερο event του ευρύτερου κοινωνικού ιστού, τόσο της Αθήνας όσο και της Γλυφάδας. Γονείς που έβλεπαν τα πρωτάκια τους να βάζουν την τσάντα στην πλάτη, δάσκαλοι και καθηγητές που έβρισκαν ύστερα από τρεις μήνες τη φασαριόζικη, αν μη τι άλλο, παρέα τους και υπεύθυνοι κυλικείων που άναβαν φούρνους και τοστιέρες για να υποδεχθούν την ανήλικη αλλά μονίμως λαίμαργη πελατεία τους. Ο Χάρης Δούκας, δήμαρχος Αθηναίων στο παρόν, μαθητής δημοτικού στο παρελθόν, προσπαθούσε να ενώσει τις τελείες των αναμνήσεων του, εν μέσω πολιτικών αντιπαραθέσεων, που είχαν μείνει σαν απόνερα από την πρώτη μεγάλη βροχόπτωση του φετινού φθινοπώρου.
Πού να φανταζόταν η κυρία Μαρία, η δασκάλα του στο δημοτικό πάνω από τη Γούναρη, στην Άνω Γλυφάδα, ότι ο μικρός Χάρης θα έφτανε στην υψηλότερη δημαρχιακή θέση και παράλληλα θα διεκδικούσε την προεδρία του κόμματος που διαμόρφωσε όσο κανένα τη Μεταπολίτευση, του ΠΑΣΟΚ. “Η αλήθεια είναι ότι το μικρόβιο της πολιτικής υπήρχε κάπου μέσα μου ή κυκλοφορούσε στην ατμόσφαιρα του σπιτιού, από τη στιγμή που ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος της ΟΛΜΕ” θυμάται, καθώς προσπαθεί να αποσυνδεθεί από το παρόν και το τώρα, που όπως θα φανεί και στην υπόλοιπη συζήτηση, αποτελεί τη βάση της φιλοσοφίας και της σκέψης του.
Μένουμε όμως λίγο ακόμη στο παρελθόν. Η μέρα το σηκώνει. “Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, από το σχολείο, από την τότε Γλυφάδα. Αλάνες, μια μεγάλη κατηφόρα εκεί πάνω από την Αγία Τριάδα και παιχνίδι να δύσει ο ήλιος, χωρίς άγχος και φόβο” λέει και ενώ ακόμα δεν έχει συμβεί το τραγικό περιστατικό ξυλοδαρμού της 14χρονης στη Γλυφάδα, το θέμα της “ανήλικης βίας” δεν είναι κάτι που αγνοεί, ούτε για τις γειτονιές της Γλυφάδας, ούτε φυσικά για εκείνες της Αθήνας, τις οποίες εδώ και μερικούς μήνες, οφείλει να φροντίζει.
“Την αγάπησα την Αθήνα” θα πει χωρίς δεύτερη σκέψη, μιλώντας με αυτόν τον ξεκάθαρο και σαφή τόνο που έχει η φωνή του, στοιχείο που σε κάνει να νιώθεις ότι όσα λέει τα εννοεί και τα έχει σκεφτεί καλά. Δεν ξέρω αν αυτός ο πραγματισμός προέκυψε από την αυστηρότητα που παραδέχεται ότι χαρακτήριζε τον πατέρα του ή την προσγείωση από το παιδικό όνειρο να γίνει πιλότος και την απόφαση να κερδίσει μια θέση στο Πολυτεχνείο, ο δήμαρχος Αθηναίων πάντως δεν έχει αυταπάτες για την αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας. “Πιστεύω ότι ο χρόνος δεν είναι γραμμικός και γενικά είμαι πρακτικός άνθρωπος. Του τώρα. Κάθε απόφαση αλλάζει την ιστορία, είναι το tipping point, το σημείο που καθορίζει το παρόν και το μέλλον. Αυτό για παράδειγμα ισχύει απόλυτα στην κλιματική αλλαγή. Στο Πολυτεχνείο σχεδιάζαμε για το 2030, το 2050, αύριο όμως τι κάνουμε; Αν δεν μηδενίσουμε τις εκπομπές, όλα αυτά που συμβαίνουν στο περιβάλλον τώρα και μας προκαλούν έκπληξη, θα μας φαίνονται σαν βόλτα στο δάσος”.
Γνωρίζει όμως ότι τώρα δεν συμβουλεύει, ως ειδικός και ακαδημαϊκός άλλους πολιτικούς ή αξιωματούχους. Τώρα, οι δικές του αποφάσεις μετράνε. Καταγράφονται. Αποδέχεται την ευθύνη και γι’ αυτό άλλωστε μπήκε στην πολιτική, γιατί “είμαι αισιόδοξος ως άνθρωπος, πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και ότι ελπίδα υπάρχει. Να μιλήσουμε όμως για την πραγματική ταμπακέρα, όχι για τα πλαστικά καλαμάκια. Η κλιματική κρίση συμβαίνει λόγω του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του λιγνίτη. Το 50% του πληθυσμού προκαλεί το 1% του προβλήματος και το 1% επηρεάζει πολύ περισσότερα. Για να σώσουμε τον πλανήτη, πρέπει να σπάσουμε αυγά. Κι αν εμείς έχουμε ένα lifestyle της υπερβολής, με SUV, τότε οι πιο φτωχοί θα το πληρώσουν πιο ακριβά σε κλιματικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι αρνούμαστε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, όχι να τον χαλάσουμε, να τον αλλάξουμε. Όμως μια αλλαγή κουλτούρας που συγκρούεται με λόμπι και συμφέροντα, φέρνει αποτέλεσμα. Μόνο με κινηματική πολιτική αλλάζουν πράγματα”.
Του λείπει η Γλυφάδα και κυρίως η αυθεντική, εκείνη που ήταν λιγότερο ξενοκρατούμενη, με τα πιο προσιτά ενοίκια, τις ανοιχτές προς όλους παραλίες και με το Astarti. Ένα, τότε, εναλλακτικό μαγαζί που δεν ανήκε στα mainstream της δεκαετίας του 90 και του 2000. “Οι περιοχές σαν τη Γλυφάδα είναι πανέμορφες αλλά πρέπει να ανήκουν σε όλους και οι δημόσιοι χώροι, οι παραλίες να είναι προσβάσιμες σε όλους” θα πει, σκεπτόμενος την ακραία ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής της Αθηναϊκής Ριβιέρας, που η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν παίρνει όρκο ότι πραγματοποιείται με τον πιο βιώσιμο τρόπο. “Βρέθηκα κάποια στιγμή στον Περσικό Κόλπο για ένα έργο. Όταν επέστρεψα τέσσερα χρόνια μετά, η περιοχή που γινόταν το έργο στη μέση της ερήμου είχε μετατραπεί σε downtown. Τεχνητές λίμνες, πεντάστερα ξενοδοχεία, τώρα λένε ότι ήταν όλο ένα λάθος και προσπαθούν να το ξαναδούν εντελώς διαφορετικά και πιο βιώσιμα. Εμείς προσπαθούμε να κάνουμε ένα μοντέλο ακραίας ανάπτυξης, που σε άλλες χώρες το αφήνουν πίσω”.
Παρότι προσπαθούμε να μην μας τραβήξει η επικαιρότητα, η πολιτική και να μιλήσουμε για τα αγαπημένα του Queen, για την Άνδρο που είναι το πιο αγαπημένο του μέρος στον κόσμο, για τους φίλους του από το 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο Γλυφάδας, που τους κρατάει ακόμη, μιλώντας μαζί τους πάντα ως Χάρης και όχι ως δήμαρχος, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τον ήλιο. Του ΠΑΣΟΚ, πέρα από αυτόν της Γλυφάδας που για εκείνον παραμένει “αναζωογονητικός”. Άραγε του ΠΑΣΟΚ μπορεί να λάμψει ξανά; “Ναι, πιστεύω πολύ στο brand του ΠΑΣΟΚ, στο να δημιουργηθεί ξανά η μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Θυμάμαι στο γυμνάσιο να μας βάζουν μια έκθεση για το ποιον θαυμάζετε κι εγώ να γράφω για τον Ανδρέα Παπανδρέου”. Οπότε η απορία μου είναι άμεση: και ο εκσυγχρονισμός; Είναι στην ταυτότητα του κόμματος; “Ο Σημίτης δηλαδή” θα πει και θα συνεχίσει, τονίζοντας “ότι η χώρα σε πολλά σημεία γράφει Σημίτης. Η δική του περίοδος ήταν η εποχή των μεγάλων έργων. Του ορθού λόγου. Αλλά η πολιτική πιστεύω ότι χρειάζεται να μιλήσει και στις ψυχές και τις καρδιές των πολιτών”.
Εκείνος μπορεί να το κάνει; Ξέρει ποια είναι τα λόγια που θέλει να ακούσει ο κόσμος; “Ενώνουμε δυνάμεις, κερδίζουμε την ελπίδα. Αυτό λέμε. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας μαζί με τους προοδευτικούς, για να γίνει η παράταξη ξανά μεγάλη, να αποκτήσει το σαφές στίγμα που δεν είχε τα τελευταία χρόνια, να μην είμαστε εκκρεμές σε σοβαρά θέματα. Αλλαγή τώρα. Αυτό είναι το σύνθημα”. Να το πάλι το τώρα. Κυριαρχεί περισσότερο από κάθε άλλη έννοια στο μυαλό του. Αυτή και τα “αποτελέσματα”, σαν αυτά που ήδη καταγράφει στην πρώτη του χρονιά ως δήμαρχος Αθηναίων, με νίκες απέναντι στο τσιμέντο της πόλης, τις εγκληματικές οργανώσεις, την ιατρική περίθαλψη. Θέλει να νιώθει πάντα στρατιώτης που δίνει τον αγώνα του. Όχι τυχοδιωκτικά, πάμε κι όπου βγει, αλλά με σχέδιο. Για το αύριο αλλά κυρίως για το τώρα.
