«Ας τολμήσουμε περισσότερη Δημοκρατία»
Ένα πάνδημο αίτημα πλανάται.
Οι χιλιάδες διαδηλωτές στις συγκεντρώσεις για την απόδοση δικαιοσύνης για την τραγωδία των Τεμπών, ήθελαν να στείλουν μήνυμα για την κατάσταση ασφυξίας που βιώνουν η χώρα και οι πολίτες. Για το δικαίωμα της Δικαιοσύνης που έχει πληγεί. Για μια απώλεια βαθύτερη από όσα βλέπουμε και ακούμε, για μια θεμελιακή κρίση εμπιστοσύνης που διαχέεται παντού.
Η παράδοση της χώρας σε μια πολιτική και οικονομική ελίτ που ελέγχει αποκλειστικά προς το συμφέρον της τους νευραλγικούς τομείς (από τις μεταφορές, την ενέργεια, το χρηματιστηριακό σύστημα, τα ψηφιακά μέσα, μέχρι τα ΜΜΕ και τα Κοινωνικά Δίκτυα), δημιουργεί ορατούς κινδύνους για τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου και για τους πολίτες του.
Η αδυναμία της τρέχουσας πολιτικής να αντιμετωπίσει την κυριαρχία του εμπορευματικού κέρδους, της προκλητικής ανισότητας και της αβεβαιότητας στη ζωή των πολλών, επιτείνει τους κινδύνους.
Και ενώ ο δημόσιος πολιτικός λόγος, φαίνεται συχνά να πρωτοστατεί σε θέματα κατανομής εξουσιών, ρόλων και τεχνικών κατάληψης κυβερνητικών θέσεων, έχει αντίθετα πολύ λίγα να πει για το περιεχόμενο και τα μέσα με τα οποία θα βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων.
Πολλοί κατανοούν καλά τι συμβαίνει στη χώρα. Ο εναγκαλισμός της ολιγαρχίας του πλούτου, του μιντιακού συστήματος και των πολιτικών ελίτ, επιχειρεί να ελέγξει τις ζωές μας.
Από τις στρατηγικές επιλογές της χώρας μέχρι την καθημερινότητα και από την ποιότητα της Δημοκρατίας μέχρι το σύστημα διακυβέρνησης.
Η απαίτηση όμως για κάθαρση, περικλείει και ένα άλλο μεγάλο αίτημα για πλήρη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, χωρίς α λα καρτ περιπτώσεις.
Η δικαίωσή της αναπόφευκτα φέρνει μαζί τη δικαίωση ενός συστήματος αξιών, συλλογικών επιδιώξεων και στόχων που φαίνεται στις μέρες μας να υποχωρεί μπροστά σε αλλότρια συμφέροντα.
Ας εξηγήσουν οι υπεύθυνοι της πολιτικο-κοινωνικής κατάστασης τι σημαίνουν σήμερα λέξεις όπως δημοκρατική συμμετοχή, αλληλεγγύη, πρόοδος, τεχνολογική ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο αντί του κατακτητικού τεχνο-καπιταλισμού. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η λογοδοσία, η διαφάνεια, η συλλογικότητα είναι οι θεματοφύλακες, έναντι στην εξατομίκευση και την εμπορευματοποίηση της «τεχνολιγαρχίας» χωρίς όρια.
Δεν πρόκειται για ένα κομματικό διάβημα. Δεν είναι μια πρόταση κατάληψης της εξουσίας, όπως πολλοί θα προσδοκούσαν. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Είναι μια αλλαγή στον τρόπο που μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε από άλλη αφετηρία.
Είναι ένας άλλος τρόπος να βρούμε το νήμα για μια διαφορετική ερμηνεία της πραγματικότητας, πατώντας σε όσα μας πλήγωσαν και θέλουμε να τα υπερβούμε.
Κάτω από τη στασιμότητα της επιφανειακής «κανονικότητας», υπάρχει ένας κόσμος νοημάτων και πράξεων που θέλει να εκφραστεί.
Δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά πράγματα από τις σημερινές σχέσεις ισχύος.
Ας φανταστούμε τη Δημοκρατία ξανά στις σημερινές συνθήκες. Και ας τολμήσουμε να παλέψουμε για αυτήν.
